فصلنامه تخصصی سبک شناسی نظم و نثر فارسی (بهار ادب)
سال 5، شماره 4، زمستان 91 ، شماره پی در پی 18

شگردهای مولانا در تبدیل اثری عامیانه به اثری ادبی با تکیه برحکایت طنزآمیز شهری و روستایی

صفحه (0 - 0)
رزاق قدمنان
تاریخ دریافت مقاله :
تاریخ پذیرش قطعی مقاله :

چکیده
مقالۀ پیش رو بررسی سبک شناسی یکی از داستانهایی است که در دفتر سوم مثنوی معنوی بطور مشروح و مفصل آمده است. داستان شهری و روستایی از لحاظ تعداد ابیات جزء داستانهای بلند مثنوی مولاناست.در این مقاله کوشیده ایم به طور اجمال، شگردهای مولانا را برای تبدیل یک داستان عامیانه به اثری بدیع و هنرمندانه و ادبی بررسی کنیم و به چرایی و چگونگی بکار بردن این شگردها بپردازیم. غرض از نوشتن این سطور، نمایش درک بالای مولانا از زبان و کارکردهای زبان ادبی و هنری است؛همچنین بیان این مسئله که خوانندۀ مثنوی آگاه باشد که سرایندۀ آن میان زبان و معنا چه پیوند عمیق و در عین حال پنهانی برقرار کرده است.از آنجا که ابیات بررسی شده در قالب داستان سروده شده است، ابتدا به بررسی عناصر داستانی آن پرداختیم و سپس یکی از جنبه های مختلف سبک شناسی آن را مورد بررسی قرار دادیم یعنی سطح ادبی که دربرگیرنده سه سطح بیان ، بدیع معنوی و معانی میباشد تا نشان دهیم مولانا با برخی شگردهای ادبی چگونه داستانی عامیانه را به اثری ادبی تبدیل کرده است.

کلمات کلیدی
سبک شناسی عناصر داستانی , سطح ادبی , مثنوی معنوی